Tormentas Paradigmáticas

Aquellas perturbaciones que se ajustan a mi propia idea mental del concepto tormenta...

martes, enero 13, 2009

Planes

Estamos en la cama, como todas las noches, en ese instante previo a abalanzarnos el uno sobre el otro, y te miro a los ojos, desde muy cerca, oliéndote y sintiendo el peso y la calidez de tu mano en mi cintura, adaptándose a mis formas con la precisión de lo instintivo. Y sé, sin ningún género de duda, que eres tú, que siempre serás tú.

Y lo sé hasta el punto de ser capaz de comenzar una vida nueva a tu lado, de dejar atrás lo que yo era, y ser más yo misma que nunca. Acaricias mi pelo corto, y me susurras al oído que me amas. Cómo puede el mundo entero no enamorarse de ti. Parece ayer cuando nos conocimos, pero también parece siempre, y esa paradoja nos maravilla, que un año pueda ser tan largo, tan ancho, tan corto y tan sumamente vivido y gozado.

Así que nos casamos, el 15 de agosto.

1 comentarios:

A las 15/1/09 16:22 , Blogger Carol ha dicho...

:o
:o :o
:o :o :o
:o :o :o :o
:o :o :o :o :o
Ben fet. Si ha de ser així, que siga. Me n'alegro per tu, enhorabona per prendre la decisió!!

 

Publicar un comentario

Suscribirse a Enviar comentarios [Atom]

<< Inicio